درگیری نظامی کامبوج و تایلند؛ با وجود برتری قاطع تایلند، تحلیلگران از پیامدهای منطقه‌ای هشدار می‌دهند
در پی ماه‌ها تنش، روز پنجشنبه درگیری‌های سنگینی میان کامبوج و تایلند در مناطق مرزی رخ داد که با بمباران مواضع کامبوج توسط جنگنده F-۱۶ تایلند همراه بود. این شدیدترین تقابل نظامی دو کشور جنوب شرق آسیا در بیش از یک دهه اخیر است؛ در حالی که مقایسه توان نظامی نشان می‌دهد تایلند در تمامی حوزه‌ها برتری قاطع دارد، تحلیلگران نسبت به پیامدهای غیرقابل پیش‌بینی یک درگیری تمام‌عیار در منطقه هشدار می‌دهند.
به گزارش شهریور به نقل از «رویترز»، درگیری‌های اخیر میان کامبوج و تایلند در مناطق مرزی، شدیدترین تقابل نظامی بین دو همسایه جنوب شرقی آسیا در بیش از یک دهه اخیر به‌شمار می‌رود. این درگیری‌ها پس از ماه‌ها تنش فزاینده صورت گرفته و در جریان آن، تایلند حتی یک جنگنده F-۱۶ را برای بمباران مناطق مرزی با کامبوج به پرواز درآورد.
با این حال، مقایسه توان نظامی دو کشور به وضوح نشان می‌دهد که تایلند در تمامی حوزه‌ها برتری چشمگیری دارد.
نیروی زمینی: کامبوج با بودجه دفاعی ۱.۳ میلیارد دلاری و ۱۲۴۳۰۰ نیروی فعال، عمدتاً بر ارتش خود با ۷۵۰۰۰ نفر، بیش از ۲۰۰ تانک، و حدود ۴۸۰ واحد توپخانه متکی است. در مقابل، تایلند با بودجه ۵.۷۳ میلیارد دلاری و بیش از ۳۶۰۰۰۰ نیروی فعال، ارتشی با ۲۴۵۰۰۰ نیرو (شامل ۱۱۵۰۰۰ سرباز وظیفه)، حدود ۴۰۰ تانک، ۱۲۰۰ خودروی زرهی، و ۲۶۰۰ واحد توپخانه در اختیار دارد.
نیروی هوایی: در حوزه نیروی هوایی، کامبوج با تنها ۱۵۰۰ پرسنل و فاقد جنگنده، به ناوگانی محدود از ۱۰ هواپیمای ترابری، ۱۰ هلیکوپتر، و ۱۶ بالگرد چندمنظوره (از جمله Mi-۱۷ و Z-۹) تکیه دارد. در مقابل، نیروی هوایی تایلند که یکی از مجهزترین‌ها در منطقه است، ۴۶۰۰۰ نیرو، ۱۱۲ هواپیمای رزمی شامل ۲۸ جنگنده F-۱۶ و ۱۱ جنگنده سوئدی گریپن، و ناوگان وسیعی از بالگردها را در اختیار دارد.
نیروی دریایی: در بخش نیروی دریایی نیز تایلند برتری چشمگیری دارد. نیروی دریایی کامبوج تنها ۲۸۰۰ نیرو، ۱۳ ناو گشتی، و ۱ شناور آبی-خاکی دارد. اما نیروی دریایی تایلند متشکل از حدود ۷۰۰۰۰ نیرو، ۱ ناو هواپیمابر، ۷ ناوچه، ۶۸ شناور گشتی، ۱۴ شناور آبی-خاکی، و ۱ سپاه تفنگداران دریایی ۲۳۰۰۰ نفره است که توسط خودروهای زرهی پشتیبانی می‌شود.
پیامدهای منطقه‌ای و نقش چین: با وجود برتری نظامی آشکار تایلند، تحلیلگران هشدار می‌دهند که یک درگیری تمام‌عیار می‌تواند پیامدهایی غیرقابل پیش‌بینی برای کل منطقه داشته باشد. موقعیت جغرافیایی حساس، پیوندهای قومی در مناطق مرزی، و احتمال دخالت بازیگران خارجی می‌تواند دامنه منازعه را گسترش دهد و ثبات منطقه‌ای را به خطر اندازد.
افزون بر این، کامبوج که طی سال‌های اخیر روابط خود را با چین تقویت کرده، ممکن است در صورت طولانی شدن درگیری به حمایت‌های سیاسی و لجستیکی پکن تکیه کند؛ امری که می‌تواند تعادل قدرت در منطقه را بر هم بزند و باعث افزایش تنش در میان کشورهای عضو «آ.سه.آن» (ASEAN) شود و پیچیدگی‌های ژئوپلیتیکی را تشدید کند./ پایان پیام
