توافق‌نامه لاهه؛ ماجرای فروش برزیل از سوی هلند به پرتغال در قبال ۸ میلیون گیلدر
در قرن هفدهم، پس از دهه‌ها درگیری میان هلند و پرتغال بر سر مستعمره «هلند نو» در شمال شرق برزیل، سرانجام دو کشور در تاریخ ۶ اوت ۱۶۶۱ با امضای «توافق‌نامه لاهه» به نزاع خود پایان دادند. بر اساس این توافق، پرتغال با پرداخت ۸ میلیون گیلدر به هلند، مالکیت کامل بر این مستعمره ارزشمند را به دست آورد.
به گزارش شهریور؛ حضور هلند در قاره آمریکا از اواخر قرن شانزدهم آغاز شد، زمانی که این کشور نخستین پایگاه‌های تجاری خود را در گویان امروزی تأسیس کرد. با این حال، جاه‌طلبی‌های استعماری هلند به برزیل نیز کشیده شد و بین سال‌های ۱۶۳۰ تا ۱۶۵۴ مستعمره‌ای به نام «هلند نو» در شمال شرق برزیل ایجاد شد که مرکز آن شهر موریتستاد (رسائف امروزی) بود.
فرماندار این مستعمره، جان موریس ناسائو، برای توسعه منطقه، هنرمندان و صنعتگران هلندی را به مهاجرت به آن تشویق کرد. اما جنگ‌های پیاپی و رقابت شدید با پرتغال، که هم‌زمان در همان منطقه حضور داشت، موجب شد نیروهای پرتغالی در سال ۱۶۵۴ با محاصره کامل، این مستعمره را تصرف کنند.
هلند اگرچه قصد بازپس‌گیری آن را داشت، اما جنگ با انگلستان مانع شد. پس از تضعیف ناوگان دریایی و در شرایط اقتصادی دشوار، «یوهان دی ویت» پیشنهاد کرد مالکیت «هلند نو» در ازای ۸ میلیون گیلدر به پرتغال واگذار شود؛ پیشنهادی که ابتدا رد شد. فشارهای نظامی و اقتصادی هلند در سال‌های بعد، سرانجام پرتغال را وادار کرد این پیشنهاد را بپذیرد و در ۶ اوت ۱۶۶۱ «توافق‌نامه لاهه» امضا شد.
بر اساس این توافق، پرتغال با پرداخت ۸ میلیون گیلدر، حاکمیت بر «هلند نو» را در اختیار گرفت و در مقابل، مستعمرات سیلون (سری‌لانکای کنونی) و جزایر مالوکو (در اندونزی امروزی) را به هلند واگذار کرد. این رویداد نه‌تنها پایانی بر حضور هلند در برزیل بود، بلکه آغازگر تمرکز بیشتر این کشور بر مستعمرات آسیایی‌اش شد./ پایان پیام
